(Fic Reborn)เด็กสาวผู้ไร้เสียง

"คุณพ่อค่ะ คุณแม่ค่ะ ดูนี่สิค่ะหนูวาดรูปสวยไหม"เด็กน้อยในวัย 4 ควบ เอ่ยปากถามกับผู้เป็นพ่อและแม่ของตนพร้อมกับชู้กระดาษขึ้นมา

"สวยมากเลยจ๊ะโมอิจัง ลูกสาวของแม่วาดรูปเก่งที่สุดเลย"ผู้เป็นแม่ของ มาโมรุซิกิ โมอิ นามว่า มาโมรุซิกิ โมโกะ เอ่ยปากชมลูกสาวของตนพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมของลูกสาวอย่างเบามือ

"แหมๆนี้คงไม่ได้ลืมพ่อกันใช่ไหม พ่อเสียใจนะแบบนี้นะÓ╭╮Ò"ผู้เป็นพ่อที่รู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลังจะถูกลืมก็รีบเอ่ยปากพูดขึ้นมาในทันที

"หนูไม่ลืมคุณพ่อหรอกค่ะ/ฉันไม่ลืมคุณหรอกค่ะ"ผู้เป็นแม่และลูกสาวเอ่ยปากพูดพร้อมกันและเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อและสามี

"555+น่ารักกันแบบนี้พ่อรู้สึกเหมือนกับได้ขึ้นสวรรค์เลยแหะ"ผู้เป็นพ่อของโมอิ และเป็นสามีของโมโกะ นามว่า มาโมรุซิกิ ซาอิ เอ่ยปากพูดขึ้นพร้อมกับสวมกอดผู้เป็นลูกสาวและภรรยากลับ

"555+++"ทั้ง 3 คนพ่อแม่ลูกต่างพากันหัวเราะอย่างสนุกสนานกันตามปกติของครอบครัว  แต่หารู้ไม่ว่าความสุขในครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายของครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรักและเสียงหัวเราะนี้

.

.

.

.

.

.

.

ในยามดึกที่เงียบงันในตอนนี้ภายในบ้านมาโมรุซิกิได้มีร่างของ โมอิ โมโกะ ซาอิ และ ร่างของชายชุดดำจำนวน 4 คน

"พวกคุณต้องการอะไรจากครอบครัวเราอีก"ซาอิเอ่ยปากถามกับเหล่าชายชุดดำ

"ยังจะมีหน้ามาถามอีกงั้นหรอ ก็ลูกสาวของพวกแก่ไงล่ะ"ชายชุดดำที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเอ่ยปากตอบ

"ไม่ผมไม่ยอมยกลูกสาวของผมให้คุณหรอก  แค่โมซาอิลูกชายของผมที่คุณจับตัวเข้าไปฆ่าทิ้งยังไม่พออีกหรอ"ซาอิตะโกนถามทั้งน้ำตาในเรืีองลูกชายของเขา

ใช้เขามีลูกอยู่ 2 คนนั้นก็คือ มาโมรุซิกิ โมซาอิ ที่เป็นลูกชายคนแรกของเขานั้นได้ถูกจับตัวไป  เขาพยายามขอความช่วยเหลือกับตำรวจแล้ว แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมาเพราะพวกเขานั้นไม่สามรถทำอะไรคนเหล่านั้นได้เลย

จนวันหนึ่งเขาได้รู้ว่าใครเป็นคนจับตัวลูกชายของเขาไป แต่พ่อเขาไปถึงที่นั้นสิ่งที่เขาได้พบเจอนั้นก็คือ ภาพของลูกชายที่นอนจมกองเลือดและร้อยบาดแผลมากมายที่เกิดจากของมีคม  

ในเวลานั้นเขารู้สึกเสียใจมากแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนั้นคงจะมีเพียงแค่การร้องไห้เท่านั้น  แต่ในตอนนี้เขาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นอีกแล้ว

"ฉันนะจะไม่มีวันยกลูกสาวของฉันให้พวกแก่เด็ดขาด"ซาอิตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

"หน่อย~แก่ปากนี้นักใช่ไหมงั้นแก่ก็ไปตายซะเถอะ"ชายชุดดำอีกคนเอ่ยปากพูดจบก็ทำการยิ่งปืนในทันที

"ไม่นะ อึก "โมโกะที่ได้เข้าไปรับกระสุนปืนแทนซาอินั้นก็ลมฟุบลงไปกับพื้น ส่วนซาฮินที่คิดจะปรับตัวของโมโมกะเอาไว้นั้นก็ถูกชายชุดดำอีกคนยิ่งเช่นกันทำให้เขาล้มฟุบลงไปกับพื้นอีกคน

ภาพเหล่านี้อยู่ในสายตาของโมอิทั้งหมด ทั้งเสียงปืน  เลือดที่สาดกระเซ็น  ทั้งภาพของพ่อแมีที่ล้มฟุบไปกับพื้นพร้อมกับกองเลือดที่ไหลรินนั้นมันทำให้เด็กสาวในวัย 4 ควบ รู้สึกกลัว รู้สึกเสียใจ รู้สึกเศร้า รู้สึกทรมาน รู้สึกเจ็บป่วน และอีกมากมายนับไม่ถ้วน

"คะ....คุณพ่อค่ะ คุณแม่ค่ะ ทำไมทำไม่ ฮึก ฮึก อร้ายยยยยยยย"โมอิกริ๊ดร้องออกมาอย่างเจ็บป่วนกับภาพตรงหน้าอย่างมาก

"ฮึก ฮือ~คุณพ่อ ฮึก ฮึก ฮือ คุณแม่ ฮึก อร้ายยยยย"โมอิกริ๊ดร้องมาอีกครั้ง และในครั้งนี้ก็ได้มีสิ่งที่คล้ายกับเส้นด้ายโผล่ออกมาพร้อมกับที่มันค่อยแผ่ขยายมากขึ้นเรื่อยๆ

จากนั้นเส้นด้ายมากมายก็เข้ามาปกคลุมรอบตัวของเหล่าชายชุดดำเรื่อยๆจนกระทั้งมัดได้ทำกาสังหารเหล่าชายชุดดำเป็นชิ้นๆ  หลังจากที่มันได้สังหารเหล่าชายชุดดำจนหมดสิ้นแล้ว มันก็ค่อยๆจางหายไป

.

.

.

.

.

ในต้อนนี้ฝนได้ตกลงมาอย่างหนักและมันไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดลงเลยแม้แต่น้อย ภายในรถขันสีดำที่ดู

หรูหราได้มีร่างของชายชราและชายหนุ่มที่ในตอนนี้เขานั้นเป็นคนคับรถ

"ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกเลยนะครับรุ่นที่ 9"ชายหนุ่มผู้มีผมสีเหลืองเอ่ยปากพูดกับผู้เป็นบอสของตนนั้นก็คือ วองโกเล่รุ่นที่ 9 วองโกเล่โนโน่

"นั้นสินะ หืม~อิเอมิสึหยุดรถก่อน"รุ่นที่ 9 เอ่ยปากตอบกับ ซาวาดะ อิเอมิสึ ก่อนที่จะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจึงบอกให้อิเอมิสึหยุดรถ  อิเอมิสึที่ได้ยินดังนั้นก็หยุดรถทันทีพร้อมกับหันคลังไปถามรุ่นที่ 9

"มีอะไรงั้นหรอครับรุ่นที่ 9 เดียวก่อนสิครับรุ่นที่ 9 จะไปไหนครับ"อิเอมิสึที่เห็นรุ่นที่ 9เดินลงไปจากรถพร้อมกับร่มก็รีบลงตามไปในทันที และสิ่งที่เขาได้พบเห็นนั้นมันก็ทำให้เขาตกใจอย่างมาก

"เด็ก นั้นมันเด็กผู้หญิงนิครับ แถมยังมีเลือดเต็มตัวอีกด้วย"สิ่งที่รุนที่ 9 และอิเอมิสึได้พบนั้นก็คือร่างของเด็กน้อยในวัย 4 ควบที่ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยคราบเลือด

"อะ เดี๋ยวก่อนสิครับรุ่นที่ 9"อิเอมิสึที่เห็นว่ารุ่นที่ 9 นั้นกำลังตรงไปหายังเด็กคนนั้นก็รีบตามไปทันทีและเขาก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะสิ่งที่เขาได้เห็นเป็นอันดับแรกเมื่อเข้ามาใกล้กลับเด็กน้อยนั้นคือ

แววตาที่ดูหมดหมองไร้สิ่งชีวิตชีวา  และแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บป่วน ความเศร้า ความเสียใจ ความทรมาน และอีกมากมายที่ไม่ควรเกิดขึ้นกับเด็กในวัย 4 ควบ

"หนูน้อยทำไมหนูถึงได้มาตากฝนแบบนี้ล่ะ แล้วพ่อกับแม่ของหนูล่ะ"รุ่นที่ 9 เอ่ยปากถามกับเด็กน้อยถึงแม้เขาจะเด่าได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น  แต่เขาก็ต้องการจะถามเด็กน้อยตรงหน้าของเขาให้แน่ใจ

"คุณพ่อกับคุณแม่ตายแล้ว"และมันก็เป็นอย่างที่เขาเด่าเอาไว้  แต่เขาก็ต้องตกใจเพราะในตอนนี้สิ่งที่เขาได้เห็นนั้นคือเปลวไฟทั้ง 7 สีและเส้นด้ายสีขาวที่ปรากฏขึ้นรอบๆตัวของเด็กน้อยตรงหน้าเขา

"งั้นหนูอย่างจะมาอยู่กับปู่ไหม"รุ่นที่ 9 เอ่ยปากถามกับเด็กน้อยตรงหน้าของเขา

"มันจะดีหรอครับรุ่นที่ 9"อิเอมิสึที่ได้ยินในสิ่งที่รุ่นที่ 9 ถามกับเด็กน้อยตรงหน้าก็เอ่ยถามขึ้น

"ดีสิอิเอมิสึ ว่าไงหนูอย่างจะมาอยู่กับปู่ไหม"รุ่นที่ 9 ถามกับเด็กน้อยตรงหน้าของเขาอีกครั้งพร้อมกับยืนมือของเขาไปยังข้างหน้าของเด็กน้อยตรงหน้าเขา  เด็กน้อยตรงหน้าของเขามีท่าทีที่ลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยืนมือมาจับกับมือของเขา

รุ่นที่ 9 ที่ได้เห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมา เขาทำการดึงตัวเด็กน้อยตรงหน้าของเขาให้ลุกขึ้นจากนั้นเขาก็ทำการอุ่มเด็กน้อยขึ้นมา  เด็กน้อยในวัย 4 ควบที่ได้รับความอบอุ่นจากชายชราก็คลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

'อบอุ่นจังเลย'เด็กน้อยนั้นไม่ได้เอ่ยพูดออกมาแต่คิดในใจแทน  แต่ถึงกระนั้นรุ่นที่ 9 ก็รับรู้ได้ว่าเธอนั้นคิดอะไรอยู่

ในตอนนี้พวกเขาได้อยู่ภายในรถแล้ว และรถก็ออกตัวในทันที  ในระหว่างทางนั้นรุ่นที่เก่าก็ได้เอ่ยพูดคุยกับเด็กน้อยที่ในตอนนี้นั้นกำลังนอนอยู่บนตักของเขา

"จึงสิหนูน้อยชื่ออะไรงั้นหรอ ปู่ชื่อโนโน่ ส่วนคุณลุงที่คับรถอยู่ชื่อซาวาดะ อิเอมิสึ"รุ่นที่ 9 ที่พึ่งนึกออกว่าตนนั้นยังไม่ได้ถามชื่อกับเด็กน้อยคนนี้จึงถามชื่อไปและไม่ลืมที่จะบอกชื่อของตน

"มา....มาโมรุซึกิ โมอิ ค่ะ"โมอิเอ่ยปากตอบรุ่นที่ 9 

"ยืนดีที่ได้รู้จักนะโมอิจัง ต่อจากนี้หนูคือหลานของปู่นะ"รุ่นที่ 9 ยิ้มให้โมอิอย่างเป็นมิตรและไม่วายเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมของโมอิอย่างเบามือ

"ค่ะ คุณปู่"โมอิสวมกอดรุ่นที่ 9 ซึ่งรุ่นที่ 9 เองก็สวมกอดเธอกลับ

จุดเริ่มต้นชีวิตใหม่ของ มาโมรุซึกิ โมอิ ได้เริ่มขึ้นแล้วเรื่องราวที่เธอจะได้พบเจอนั้นจะเปลี่ยนแปลงเธอได้หรือไม่ จะทำให้เธอยอมพูดมากขึ้นได้หรือไม่ จะทำให้เธอยิ้มและหัวเราะอย่างจริงใจได้หรือไม่นั้นก็คงต้องขึ้นอยู่กับสิ่งที่เธอจะได้พบเจอต่อจากนี้แล้วละ

_____________________________________________จบไปแล้วสำหรับบทนำ แต่แต่งซะดึกเชียวแหะเราช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าขอบคุณที่เขามาอ่านนะคะท่านผู้อ่านที่น่ารัก ตอนนี้ก็ขอราตรีสวัสดิ์นะคะ(สำหรับคนที่ยังไม่นอนนะคะ)\(^‿^)